Tijd naar eeuwigheid / Dood naar leven

Het lied van de hemel heeft geen maat gemist terwijl jij droomt...

In deze wereld lijkt een omstandigheid te bestaan die het tegenovergestelde van leven is. Jij noemt het dood. Het is het enige waar een bewoner van deze wereld op kan rekenen. Al jouw ogenschijnlijke successen en mislukkingen, jouw liefdes, jouw haten, jouw verliezen, zijn afhankelijk van dit onontkoombare feit. In een wereld van onzekerheid en chaos, is het de enige garantie die jij hebt – de barometer voor jouw leven; de klok die achter in jouw hoofd wegtikt.

Op dit moment, en over de hele wereld, is er toenemende documentatie over ontmoetingen met dood. Onze boekwinkels en televisie programma's vullend zijn verslagen van honderden mensen, van alle rangen en standen, die feitelijk dezelfde gebeurtenis beschrijven:

Een gevoel van dood zijn, van vrede en pijnloosheid, op jezelf neer ziend en door een tunnel reizend naar een licht zo helder en mooi. "Vrijheid van de beperkingen van het fysieke lichaam, je leven voor jouw ogen voorbij zien flitsen. Een gevoel van éénheid en volledig begrijpen. Geliefden ontmoeten die lang geleden overleden waren. Een gevoel van verzorgd worden en geliefd zijn, simpelweg zoals jij bent, zonder vraag of oordeel. Uiteindelijk een weerstand om van dit licht terug te keren, van deze ervaring van onbeschrijflijke liefde. Bijna dood? Prachtig licht, liefde, éénheid, begrip, vrede en vreugde!

Spreekt dit tot jou van dood, de grote onbekende, het enige door alle mensen gevreesde? De ene ervaring waar jij jouw hele leven voor waakt. Het oogmerk van alle medische en wetenschappelijke studies, om het menselijk bestaan zo lang mogelijk te rekken om dit moment te ontwijken. Dit moment van wat? Dit moment waarop jij een "binnengaan in een prachtig licht-gevuld rijk waarin tijd en ruimte niet langer bestaan" ervaart.

Alleen als leven gezien wordt als ziekte, pijn en eenzaamheid zou dood omschreven kunnen worden als iets zo ongelooflijks, zo gewenst. Misschien is leven niet de omstandigheid waarin jij je thans bevindt. Misschien is leven in het geheel geen omstandigheid, en zijn deze verrukkende beschrijvingen van 'bijna-dood' momenten van herkenning van de werkelijkheid van eeuwig leven.

Is het geen waanzin om over leven te denken als geboren worden, verouderen, vitaliteit verliezen, en uiteindelijk sterven? Op het moment van jouw ogenschijnlijke geboorte in deze wereld, sterf jij alleen maar. Vanaf de eerste dag begin jij het proces van oud worden. Jij weeft jouw timide weg door constante gevaren, alleen en bevreesd, op z'n minst hopend dat dood nog even zal wachten voordat het jou inhaalt en jij verdwijnt. Dood, een moment dat jij kunt benaderen maar nooit bereiken, simpelweg omdat het onmogelijk is.

Het is tijd voor jou om te kijken naar wat jij leven noemt, en te zien dat jij het volkomen mis hebt gehad omtrent beide. Dat de wereld waarin jij je op dit moment bevind het idee van dood is, en dat leven echt is, prachtig, heel en eeuwig. Dat dood niet het tegenovergestelde van leven is, maar simpelweg de ontkenning ervan, en dat deze bijna-dood ervaringen momenten zijn waarop jij het idee van dood laat gaan en de werkelijkheid van jouwe eeuwige leven binnentreed.

Jij kunt er zeker van zijn dat wat jij vreest niet dood is, wat jouw eigen onbereikbare ontsnappen aan jouzelf is. Wat jij vreest is jouw eigen verlossing! Leven is wat jij vreest! Wanneer de druk van jouw zelfidentiteit te veel voor jou wordt, stort jij in onder het gewicht van jouw eigen weerstand. Jij bevindt jezelf door een tunnel zwevend naar een prachtig licht, warm en bekend, dat jou roept. Zo gelijk aan thuiskomen, waar jij weet dat jij thuishoort, alleen om weer terug te keren naar deze wereld van eenzaamheid en dood.

Dood, een moment van verlichting van de pijn van zelfidentiteit. Een momentele afleiding van de ondraaglijke schuld van zelf-constructie. Een moment dat jij opnieuw en herbeleeft. Een enkel moment waartussen voor jou een levensduur lijkt te verschijnen. Soms rek jij het zodat het lijkt of het dertig jaar is, of honderd, of slechts minuten. Het doet er niet toe, het is nog steeds slechts een enkel moment. Een kortstondig moment waarin jij langs kwam om te ontkennen wie jij bent.

Elke dag en elke minuut van elke dag, en elk moment dat elke minuut bevat, herleef jij slechts het moment waarop de tijd van terreur de plaats van liefde innam. En zo sterf jij elke dag om opnieuw te leven, totdat jij de opening tussen het verleden en het heden oversteekt, die in het geheel geen opening is. Aldus is elk leven; een lijkende tussenpoos van geboorte naar leven, en voort naar leven weer, een herhaling van een moment lang geleden voorbij dat niet opnieuw beleefd kan worden. En alle tijd is niets meer dan het krankzinnige geloof dat wat voorbij is nog steeds hier en nu is.

Nu, als jij opnieuw naar de menselijke beschrijving van bijna-dood kijkt kun jij beginnen te zien dat jouw zelfidentiteit, die is wat de wereld is, is wat dood is, en dat deze bijna-dood ervaringen bijna-leven herinneringen zijn. Jij kunt beginnen te zien dat het loslaten van jouw zelfidentiteit, wat jij op het moment beziet als dood, jouw verlossing naar leven is.

Leven, dat eeuwig is en niet afneemt, en niet beinvloed is door jouw ontkenning ervan. Alleen jij bent beinvloed door jouw ontkenning van de werkelijkheid en jouw enige gevolg is jouw eigen lijden. Een gevolg dat geen oorzaak heeft want jij hebt jezelf niet geschapen.

Dus alleen een gevolg van een gevolg zijnd, kun jij louter een reflectie van leven scheppen, een reflectie van leven als dood, een voortdurend lijden onderbroken door een moment dat jij dood noemt wat jou een verlichting van jouzelf geeft. Een moment waarop jij jouw beperkte zelfidentiteit laat gaan, een glimp van de werkelijkheid opvangt, alleen om opnieuw een idee te herleven dat voorbij was op het moment dat jij het had. Dood, een moment dat jij kunt benaderen, maar nooit bereiken, simpelweg omdat het onmogelijk is.

Het is eindelijk tijd voor jou om 'bijna-leven' te ervaren zonder de noodzaak van het verlies van jouw lichamelijke associatie. Nogal simpel; jouw eigen fysieke wederopstanding. Hoe simpel is verlossing! Stel het onvermijdelijke niet uit. Sterf nu. Sterf aan het idee dat leven overleven is, eenzaamheid en pijn. Sterf om opnieuw geboren te worden! Jij bent in een droom van dood geweest, en het is nu tijd voor jou om tot de werkelijkheid van eeuwig leven te ontwaken. "Het lied van de Hemel heeft geen maat gemist omdat jij sliep."

Er is een deur, een tunnel als je wilt, die altijd open voor jou is geweest om deze wereld van dood uit te lopen en de werkelijkheid van eeuwig leven binnen. "Zoek naar die deur en vind haar. Maar voordat jij haar probeert te openen herinner jezelf dat niemand die de waarheid zoekt kan falen. En het is dit verzoek dat jij vandaag maakt... Strek jouw hand uit, en zie hoe eenvoudig de deur openzwaait met jouw intentie om er doorheen te gaan. Engelen verlichten de weg, zodat alle duisternis verdwijnt en jij in het licht staat, zo helder en schoon dat jij alles wat jij ziet kunt begrijpen.

Een klein moment van verrassing misschien, zal je doen aarzelen voordat jij je realiseert dat de wereld die jij voor jou in het licht ziet, de waarheid reflecteerd die jij kende, en niet geheel vergat in jouw afdwalen in dromen."